Metody i koncepcje terapii

W terapii wykorzystujemy nowoczesne metody i koncepcje fizjoterapeutyczne, m.in.:

1. Terapia manualna,
2. Osteopatia,
3. Terapia czaszkowo – krzyżowa,
4. PNF - proprioceptywne nerwowo-mięśniowe torowanie,
5. Suche igłowanie - dry needling
6. Kinesiotaping. 

1. Terapia manualna

Terapia manualna to forma pracy z ciałem polegająca na przywracaniu prawidłowej funkcji  układu kostno-stawowego i nerwowo-mięśniowego.  W terapii manualnej wykorzystuje się techniki mobilizacji  lub manipulacji stawów kręgosłupa i stawów obwodowych oraz specjalne techniki terapii manualnej tkanek miękkich.  Nieodzownym elementem jest kontakt rąk terapeuty z ciałem pacjenta, ale nie jest to typowy masaż. W niektórych metodach pacjent czynnie uczestniczy w terapii wykonując ruch w określonym kierunku, co pozwala na utrwalenie i zautomatyzowanie prawidłowego  wzorca  ruchu w centralnym układzie nerwowym.

Terapię poprzedza bardzo dokładna diagnostyka, dzięki czemu dobór technik jest zawsze bezpieczny dla pacjenta. Głównym efektem terapii jest poprawa warunków biomechanicznych ciała, a przez to zniesienie bólu i zwiększenie ekonomii ruchu.

Z zabiegów terapii manualnej chętnie korzystają sportowcy, ponieważ optymalizacja pracy mięśni i stawów bez wątpienia zwiększa efektywność ruchu i pozwala osiągać jeszcze lepsze wyniki sportowe.

W naszej placówce medycznej fizjoterapeuci wykorzystują metody terapii manualnej m.in.:

• terapia manualna według Maitlanda,
• terapia manualna według Mulligana,
• terapia manualna – szkoła niemiecka,
• uwalnianie mięśniowo-powięziowe,
• terapia punktów spustowych - czytaj więcej. 

2. Osteopatia

Filozofia osteopatii opiera się na koncepcji jedności ciała człowieka – to znaczy, że funkcje wszystkich struktur naszego ciała są wzajemnie ze sobą powiązane.  Zaburzenie pracy jednego organu może pociągać za sobą skutki nawet w odległych częściach ciała. Organizm człowieka pojmowany jest więc całościowo ze szczególnym uwzględnieniem jego niesamowitej zdolności do samoregulacji.  

Osteopata to terapeuta potrafiący trafnie analizować związki przyczynowo-skutkowe dotyczące fizjologii i patologii nie tylko narządu ruchu, ale również narządów wewnętrznych (serca, układu oddechowego, układu pokarmowego itd.).  Osteopata posiada bardzo szczegółową wiedzę z zakresu anatomii, dzięki czemu potrafi niemal „wsłuchać się” się w pracę organizmu pacjenta .  Taka umiejętność jest niezbędna dla trafnej diagnostyki bólu, którego przyczyna leży niekiedy bardzo odlegle od bolesnego miejsca.

Podstawą holistycznego podejścia osteopatii jest więc leczenie przyczyny patologii a nie samego bólu jako objawu.

Więcej o osteopatii możesz przeczytać na stronie FICO - szkoły osteopatycznej.

3. Terapia czaszkowo-krzyżowa (kranio-sakralna)

Istotą terapii czaszkowo-krzyżowej (TCK) jest precyzyjne odnalezienie związku pomiędzy patologią obecną w organiźmie a zaburzeniem tzw. rytmu czaszkowo-krzyżowego.

Rytm czaszkowo-krzyżowy dotyczy cyklicznego przemieszczania się płynu mózgowo-rdzeniowego, napięcia i ruchomości struktur układu nerwowego oraz mobilności czaszki i kości krzyżowej. Wszystkie te dyskretne elementy składające się na rytm czaszkowo-krzyżowy są wyczuwane przez terapeutę, który w trakcie diagnostyki jak i terapii układa ręce głównie na potylicy i w okolicy kości krzyżowej. Terapeuta określa wzorce napięć, a następnie dąży do ich eliminacji, by przywrócić prawidłowy rytm czaszkowo-krzyżowy a przez to zaprogramować na nowo wzorzec zdrowia organizmu. TCK opiera się więc na stymulacji naturalnych sił samoregulujących funkcje ustroju. 

TCK usprawnia działanie całego organizmu, a nie tylko poszczególnych jego układów. Celem TCK jest przywrócenie pełnej równowagi psycho-fizycznej. Oznacza to, że terapeuta dąży nie tylko do usunięcia restrykcji i bólu somatycznego, ale również do uzyskania powrotu do dobrego samopoczucia psychicznego i odzyskania równowagi emocjonalnej.  

Terapia ta jest niezwykle skuteczna w leczeniu dysfunkcji organizmu wynikających z przebytej traumy lub zaburzeń fizjologii powstałych pod wpływem przewlekłego stresu. TCK pozwala usunąć z naszego ciała negatywne napięcia gromadzone niekiedy przez wiele lat. Znajduje szczególne zastosowanie w rehabilitacji po wypadkach komunikacyjnych, terapii szoku poporodowego, terapii bólu pochodzenia stresogennego. 

4. PNF - proprioceptywne nerwowo-mięśniowe torowanie

PNF - proprioceptywne (dotyczące receptorów ciała) nerwowo-mięśniowe torowanie (ułatwianie ruchu) to nowoczesna metoda neurofizjologiczna, która znajduje częste zastosowanie w rehabilitacji neurologicznej, ortopedycznej i sportowej. 

W sytuacji,  w której z powodu urazu narządu ruchu, powikłań tego urazu, przewlekłego bólu lub uszkodzenia ośrodkowego układu nerwowego ruch ulega zaburzeniu,  PNF proponuje nauczenie tego ruchu od nowa, biorąc pod uwagę jego funkcjonalność.  Metoda PNF bazuje m.in. na schematach fizjologicznego rozwoju ruchowego dziecka – od podnoszenia głowy poprzez siad aż do płynnego chodu. W terapii wykorzystuje się głównie ruchy naturalne i funkcjonalne, często w postaci konkretnych zadań ruchowych, co pozwala na angażowanie do pracy większej liczby grup mięśniowych. 

Metoda PNF wykorzystuje potencjał "zdrowszych" części ciała do stymulacji ruchu w słabszych lub uszkodzonych obszarach narządu ruchu w oparciu o zjawisko irradiacji czyli przeniesienia pobudzenia. Oznacza to, że np. odpowiednio angażując sprawniejszą kończynę, jednocześnie pobudza się do ruchu słabszą kończynę w określonym wzorcu, który byłby trudny do uzyskania bez odpowiedniej stymulacji.

Ponadto,  ruch może być ułatwiany odpowiednim bodźcowaniem poprzez aktywizację receptorów dotyku, czucia głębokiego, zmysłu równowagi oraz zmysłów wzroku i słuchu. 

Terapia PNF skupia się na Twoich indywidualnych potrzebach – umożliwia Ci wykonanie czynności, które są dla Ciebie najważniejsze i warunkują pełny udział w Twoim życiu rodzinnym, społecznym i zawodowym.

5. Suche igłowanie

Igłoterapia sucha jest jedną z technik pracy używanych przez fizjoterapeutów w celu leczenia bólu mięśniowo - powięziowego. Suche igłowanie wykorzystuje specjalne, akupunkturowe igły, które wprowadza ne są przez skórę do mięśni, na których stwierdzono obecność punktów spustowych (obszarów o zwiększonej odpowiedzi bólowej). 

Terapia ta jest nazywana igłoterapią suchą ze względu na fakt, iż igły wykorzystywane do zabiegu nie posiadają możliwości wprowadzenia leku, bądź innej substancji do ciała pacjenta.

Należy również zaznaczyć, iż suche igłowanie nie jest akupunkturą.

Więcej o suchym igłowaniu przeczytasz tutaj. 

6. Kinesiotaping

Kinesiotaping jest formą wspomagania terapii poprzez działanie sensoryczne plastra naklejanego bezpośrednio na skórę.  Poprzez stymulację odpowiednich receptorów możemy oddziaływać na system mięśniowo-powięziowy i tym samym pobudzać  procesy autonaprawcze tkanki i procesy sprzyjające przywróceniu prawidłowej funkcji. 

Naklejanie plastrów powinno być poprzedzone dokładną oceną układu mięśniowo-powieziowego.  Nigdy nie stosuje się gotowych szablonów dla danych schorzeń. Więcej o Kinesiotapingu przeczytasz tutaj.